در حین ذکر انسان باید اینقدر احساس سبکی بکند که فکر نکند دست و پا دارد. اول دست و پا محو می شود بعد کل بدن محو می شود. انسان کاملا هوشیار است؛ نخوابیده، بیدار است ولیکن این احساس سبکی ایجاد می شود. البته توضیح بیشتری نمی دهم ولی بعدها....
سهره وردی میگوید "جان قصد بالا کند همچو مرغی که می‌خواهد خود را از قفس به در اندازد، ‌قفس تن مانع آید. مرغ جان قوت کند، و قفس را از جای برانگیزد. اگر مرغ را قوت، عظیم بود، پس قفس بشکند و خود بپرد."
در حد اینکه کلا سبکی جسم باید احساس شود. یعنی آدم اجزای بدنش را ببیند نیست. حالا اگر این هم (حاصل) نمی شود، این (تصور) را در خودمان هم ایجاد کنیم باز هم کمک می کند.