تهیه کننده: بیتا سمیعی
خداوند می فرماید:کسانی که بپذیرند خدا و رسول را حتّی بعد از اینکه جراحت ( زخم ) به آنها اصابت کند؛اصابت یعنی:بلائی که باعث زخم شود.کسی که زخمی شده، ممکنه بگوید ؛ جراحت داشتنِ من دیگر جای شکر ندارد .

خیر، خدا می فرماید ؛ اینجا هم جای شُکر دارد .

چون ما بد و خوبمان را تشخیص نمی دهیم .

( وَعَسَى أَنْ تُحِبُّوا شَیْئًا وَهُوَ شَرٌّ لَکُمْ (بقره/216)

چه بسا این زخم و جراحت که برایش پیش آمده، اگر پیش نمی آمد، ممکن بود اتفاق ناگوارتری برایش پیش بیاید .پس اینجا هم شُکر لازم دارد .

کسانی که جراحت به آنها می رسد ولی باز هم نیکویی می کنند و حرف خوب می زنند.اما ما انسانها، اگر جراحت یا خسارت و تصادفی برایمان اتفاق بیفتد و یا عزیزی رو از دست بدهیم، شیون کرده و شکوه و گلایه می کنیم.در صورتی که اگر انسان همیشه خدا را ببیند و باور داشته باشد که این یک نعمت است و نعمت را تشخیص بدهد و به الخیر فی ما وقع اعتقاد داشته باشد و شادی خودرا از دست ندهد؛تقوا پیشه کند و تسلیم خداوند شود، در این صورت اجری بزرگ برای او خواهد بود.تاکید ما بر شادی از ته دل در هر شرایط می باشد.

خدا+رسول+اصابت+شکر+تقوی+اجر+شادی